kendini hayattan soyutlamak

geçenlerde bir asosyal tarafından üzerime atılan, yapışan yafta mı diyim ne diyim söz grubu, yaşam biçimi. hayır acaba kendisiyle mi konuşuyordu da ben mi üzerime alındım diyeceğim ama yok bildiğin bana dedi. çok üzüldüm gerçekten. o gece sabaha kadar ağladım, sümüğüm aktı.

her şeyden uzaklaşmaktır hayattan soyutlanmak. kendini unutmaktır bazen. sesleri duyamazsın, göremezsin, hissedemezsin kimi zaman. konuşmak isteyip de susarsın istemeden, ya da anlamadan. boşluktur, kendi yarattığın boşluğun, ta ki bir nedenin olana dek. dibe vurmaktır aslında kendini hayattan soyutlamak. en dibe vurduğun anda istesen de istemesen de soyutlarsın, soyutlanırsın. yalnızlığın gölgesidir peşinden koşan ve sen kaçtıkça o kovalar. bir fahişenin çaresizliğiyle bırakırsın ona kendini. defalarca üzerinden geçer ve artık hissetmezsin hiçbir şeyi. ta ki tekrar düştüğün yerden kalkana dek...

sanırım bu duyguyu biliyorum. haklısın asosyal karı ben kendimi hayattan soyutlamışım meğerse.