çocukluğu kötü geçmiş yazarlar

babasız büyümüş yazarlardır.
annesiz büyüyenlerin çocukluğu geçmez.
velhasıl kelam çocukluk, iyi veya kötü. geçmemelidir.

hiç unutmam alt mahalleden yavşağın biri gelmişti ufuk diye. yaş farkının etkili olduğu yaşlardayız o zaman. biz 10 o 14 yaşında. tüm tasolarımı çalmıştı amcık. sene 2000-2001. çok zor günlerdi. amına koyam ufuk.

benimdir. çocukluğumu aldınız gençliğimi yedirtmem.

canı sıkıldıkça kadınlarla ilgiki başlık açan yazarlardır net.

“Be kind, for everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.”

― Wendy Mass, The Candymakers

herkes zor ve kötü bir hayat geçirir. çocukluğunda da, büyüdüğünde de. her insanın içindeki "bencil" kişilik yaşadığı dertlerin, acıların üstüne başka acı olmayacağını düşünür. bu yüzden "her yazar" hatta "her birey" diyebilirim.

El kaldırıyorum.

Harika bi aile, güzel bir çevre, mutlu bir ortam, sevgi dolu insanlara sahipken çocukluğumu kirleten şeref mahrumu mahluk sen şu an berbat bir hayat yaşıyorsan tek sebebi bana yaşattıklarındır.

Çocukluğuna inmemiz gereken yazarlardır.

(bkz: me)

acılarını çıkartmak isteyen yazarlardır. bunlar tabiki arabesk ile değil rock ile olur.

Çocukluğumu sikeyim..

hala büyüyememiştir .. (#27228013)

(bkz: #22252291)

Çocukluğum beni oluşturdu.

Kötü geçmesi sizin için kötü olabileceğini göstermez.

sanırım çoğunluktadır. zira çocukluk hiçbir zaman iyi geçmez.

ilkokuldayken "lanet ilkokul ne zaman bitecek, liseye geçsem de rahat etsem" derdim. lisede de aynısı tekrar etti.

yer yer üniversitede de.

sonra anlıyorsunuz ki hayat hiçbir zaman yolunda gitmiyor. derler ya hayat siz bir şeyler planlarken başınıza gelenlerdir. ( yoksa ben mi dedim la bunu? )

yani kimse hiçbir zaman beklediği hayata sahip olamıyor. o beklenen huzurlu, mutlu günler gelmiyor. yapılması gereken biraz koy götüne psikolojisiyle yaşamak, tadını çıkartmak.

Yetimhanede büyüyen yazarların olduğu ortamda ne söylesek ayıp olacaktır ancak burada ifade etmesem de olumsuzluklar yaşamış yazarlardir.

Komsu ilceye okula servisle gidip gelirdik. Sabah 6'da kalk, gece 8'de eve gel. Bunu yaparken de her gun 1 saatten fazla yolu sabah aksam yuru. Zaten para yok mk. Firindan sade ekmek alip cok oglen ogunu atlattim. Bunlar zor gibi gorunse de yetim hanede buyuyen bi insan icin buyuk refah. Demek ki zorluk falan cekmemisim.

hatırlamıyorum.

Geçmişi bırakıp önündeki hayata odaklanmak için kötü geçen bir çocukluğu kabullenmek lazım.
Bunun tek yolu katarsisdir.
Kişi duygularıyla yüzleşmeyip bastırırsa yetişkinlik evresinde kendi çocuklarına veya eşine aynı davranışları farkında olmadan sergileyebilir.
Katarsis için en etkili ve uygun ortam grup terapileridir.
Yüzleşme, farkında olma ve birçok kavram ile sadece bu duyguları kendisinin yaşamadığını farkeder.
Güven veren bir ortam var ise doğru Zamanda kendini açan bireyler çocuklukta yaşadıkları travmalar ile boşalım yoluna gidip kabullenme ile daha rahat bir yaşam sürebilir.