sözlük yazarlarını etkileyen dizeler

Şimdi bir derin mavide akşam oluyor
Gök mavi deniz mavi
Mor dağlar yeşil ağaçlar mavi
Bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana
Ne opera aryaları
Ne beşinci senfonisi Beethoven ‘in
Bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta
Gün ışığı arkamızda kaldı bak
Tan yerinde unuttuk gözlerimizi
Gel artık
Hayata yeniden başlayalım
Gel artık
Bu mavilerde kimseler görmez bizi.

--spoiler--
Benim kalemimden kan değil süt damlıyor
Geceler boyu böyle geleceği emziriyorum
Kahrolayım sevmedim ülküden başkasını
Bir de seni çok seviyorum
--spoiler--

kırlardan geliyorlar ellerinde sümbülteber
elbette kırlardan kırlardan gelecekler
başka türlü nasıl güzelleşir bu akşamüstleri
söyleyin nasıl dayanılır dükkânlara depolara
bu katran kokusu başka türlü nasıl geçer

(bkz: Turgut Uyar)
(bkz: Kırlardan geliyorlar)

aysel git başımdan diye başlayan ve ben sana göre değilim,kötüyüm,karanlığım,biraz çirkin... diye devam edegiden dizelerdir.

dexter dan alıntı ; sorsan ikimizde maviydik ama birimiz deniz birimiz gökyüzü. anlatabildim mi?

Sevgileri yarınlara bıraktınız
Çekingen, tutuk, saygılı.
Bütün yakınlarınız
Sizi yanlış tanıdı.

Bitmeyen işler yüzünden
(Siz böyle olsun istemezdiniz)
Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi
Kalbinizi dolduran duygular
Kalbinizde kaldı.

Siz geniş zamanlar umuyordunuz
Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.
Yılların telâşlarda bu kadar çabuk
Geçeceği aklınıza gelmezdi.

Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardı,
Gecelerde ve yalnız.
Vermeye az buldunuz
Yahut vaktiniz olmadı.

Söyle bu devirde kim beni ister
Beni beğeneni ben ben beğenmem
Benim beğendiğimi ise beni beğenmez
Yoksa ben tipsiz miyim hee?

ismail yk reyiz.

Güldüğün her yerden gül biter sanma
Sen beni ilk defa yaralamadın
Ben sana kul köle olurdum amma
Sen bana bir günlük yar olamadın

Bu kadar yüklenmek var mı susana
Yerimde olupta çıldırmasana
Ben gönül köşkümü açtmda sana
Sen sokak kapını aralamadın

Hançerle mavzerle yıkılmazdım da
Süründüm aklımı senle bozdum da
Ben sana yüzlerce roman yazdım da
Sen bana bir satır karalamadın

Onbinde bir kula nasip olsam da
Kadrimi bilmedin nimet olsam da
Ben senın bağına rahmet olsam da
Sen benim dağıma kar olamadın

Kalplere şifalar sunan meyvaydım
Her keyfe kedere derde devaydım
Ben senin bahtına gülen ayvaydım
Sen bana ağlayan nar olamadın

Yıllara mal oldu gözümden düşmen
Ey şimdi aynayla kavgalı düşman
Her zaman mahçupsan her zaman pişman
Sen kendi kendine yar olamadın

Cemal Safi.

ey ozunun sirlarina akil ermeyen,
sucumuza,duamiza onem vermeyen,
gunahtan sarhosum;dilekten ayik,
umudumu rahmetine baglamisim ben.
ömer hayyam

''Nasılsın'' diye mi soruyosun ?
Koskoca boşluk düşün, Koy ortasına kendini.
Haykırdığında sesinin çıkmadığını, Seni kimselerin duymadığını farz et.
O'nu özle şimdi, Daha özle, Daha çok özle;
Öl Onsuz'luktan şimdi.

sözün aslı ben'sizliktir. ama sen onsuz'luktan öl.

çıkma incir ağacına
toplama hamını mamını
düşersen eğer ordan
görürsün ebenin ....

çok etkileyici.
ny times

Ben diyorum ki ona:

- Kül olayım Kerem gibi yana yana.

Ben yanmasam,

sen yanmasan,

biz yanmasak,

nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa..

seni böyle söyleten kımız mıdır sücü mü böyle yaman söylersen sende komam öcü mü. deyişin kılıcımdan daha öldürücü mü seni basan şaşkınlık ağu gibi acı mı.

o adamlar/kadınlar dokunmayı bilir, ruhunu okşar.
öpmeyi, sevişmeyi çok iyi bilir.
ama seninle çay içiyor olmak düşüncesini anlayamazlar.

suda sabun gibi eriyor zaman.

hakkaten lan.

ellerin, ellerin ve parmakların
bir nar çiçeğini eziyor gibi
ellerinden belli olur bir kadın
denizin dibinde geziyor gibi
ellerin, ellerin ve parmakların

Paul Eluard Öpüş

Ipılık hala vücudun attığın giysilerinden Gözlerin kapalı kımıldıyorsun Bir şarkı gibi doğan Belirsizce ama her yerden birden beliren

Kokulu ve hoşsun Aşıyorsun ama kalarak yitmeden Sınırlarını vücudunun

Yepyeni bir kadınsın işte Sonsuzlukta çıkan.

bücür cadı, küçükken izlediğimde bi' travma, bi' şok hali yaşadım, o mantıksız dizi yüzünden kafamda birçok yerde soru işareti doğdu.

seni öylesine düşündüm ki,
öylesine, yaşamadan önce.
senden başka bir şey yok sanki.
ama nasıl da varsın derim sana,
düşüncelerimce.

seni öylesine, buldum ki,
öylesine, kendimden fazla.
yalnız sensin gölgesiz,
ayrılmamacasına, yanımda..
akların arasında karan,
karaların ortasında akınla.

öylesine istedim ki seni,
senden önce..
öylesine, her şeyin içinde,
öylesine dışında,
gün, gece.

seni öylesine yaşadım ki,
inan..
artık nereye baktığım belli değil,
ne yaptığım belli değil,
vardığım sonrasızlıktan.

özdemir asaf..

kim gerçekten oldu ki?
kim gerçek bir yürekle yanımda durdu ki?
ne zaman düşecek olsam uzattım elimi?
kim tuttu ben boşluğu kucaklarken?
kim sevdi benim kadar?
kim eksildi bu kadar?
kim var oldu benim gözümde büyüttüğüm kadar?

kimse yoktu, kimsem yoktu. hepsi o kadar...

anladım bu şehir başkadır
herkes beni aldattı gitti,
anladım bu şehir başkadır
herkes beni aldattı gitti,
yine kamyonlar kavun taşır
fakat içimde şarkı bitti...
Cahit Külebi

sanıyorsun ki mesulsün kendinden,
değilsin!
ben seninim. kalbim senin,
tekrar düşün istersen.
not: insanı en iyi kendisi tanır.

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
inan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.

(bkz: cahit sıtkı tarancı)

ikimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
Bebe dişlerinden güneşlerden yanab otlarından
Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
Şu aranıp duran korkak ellerimi tut
Bu evleri atla bu evleri de bunları da
Göğe bakalım

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım
inecek var deriz otobüs durur ineriz
Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya
Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum
Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun
Herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam
Herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım
Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda
Beni bırak göğe bakalım

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım
Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum
Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi
Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor
Seni aldım bu sunturlu yere getirdim
Sayısız penceren vardı bir bir kapattım
Bana dönesin diye bir bir kapattım
Şimdi otobüs gelir biner gideriz
Dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç
Bir ellerin bir ellerim yeter belleyelim yetsin
Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
Durma kendini hatırlat
Durma göğe bakalım.

kanımca mükemmel ötesi dizelerdir

tanrı'yla aynı fikirde değilim
intihar edenlerin
cehenneme gideceği konusunda.
kainatın yaratılışına
katılmaktan bıktığım da ruhum,
intihar edeceğim ben de
denenmemiş bir yolla.

nerdeyse bütün akıllı kalpler
intihar edip siktir çekmiş yeryüzüne.

ben ateist değilim, babasıymış gibi
tanrı'ya küsen bir çocuğum.
eğer tanrı intihar edenleri ve nietzsche'yi
cehenneme gönderirse
cehennemde yanmayı tercih ederim ben de,
tanrı dürüstlüğü sever.

tanrı'nın hayal gücünü beğenmiyorum.

ben tanrı olsam
peygamberler göndermez
direkt konuşurdum insanlarla.

ben tanrı olsam
hitler' i iyi kalpli bir yahudi olmakla cezalandırırdım,
yahut yetenekli bir yazar yapardım onu.
içindeki kötülüğü insanlara değil
tuvallere boşaltırdı

ben tanrı olsam
devletler yok olur
gül kokulu bireyler var olurdu sadece,
atlar çılgın zamanlar koşardı.

ben tanrı olsam
düşünce gücüyle herkesin
istediği karakter olmasını sağlardım,
dünya bir şiirin
yaratılım sürecine dönüşürdü böylece.

""ben tanrı olsam intihar ederdim
insanlarla birlikte
acı çekmeyi öğrenemediğim için.""

(Cesar Mendoza)