nasıl olsa kimse fark etmez yokluğumuzu

yapılabilecek hiçbir şey kalmadığında, koltuğa oturup, sırtını yaslayarak etrafına bakıp, derdini anlatacak hiçbir insanı bulamadığında, ruhsal bir sıkıntıya girildiğinde düşünülen ve hissedilen duygudur.

yalnız kalan bir adam, hiç yalnızlığımdan kimseye bahsedebilir mi? yalnızlık yaşamda bir an hep yeniden başlayan, dışından anlaşılmaz. yalnızlık, kocaman bir yalan, kovdukça kovalayan. Madem bu kadar yalnızız ve bu kadar fark edilmez/iz, kim fark edecek yokluğumuzu?