karda hatur hutur yürümek

bugün evden çıkarken yaptığım eylemdir. Nedense bana sarıkamış'ta donarak can veren ecdatlarımızı hatırlattı. Ben; karlara basa basa, ayağımda hiç de fena olmayan botlarla, dik yokuşu çıkarken, 'inşallah minibüs vardır' diye dua ettim. gencecik fidanlar, o soğukta neleri düşündü kim bilir?

Evde bekleyen annesini mi? Eşini mi? Evde bekleyeni olmayanlar neyi düşündü? Öleceklerini düşündüler mi? Neyi düşünerek motive oluyorlardı?

Kendimden yola çıkarak, -40 derecede neyi düşünebilirim ki?

Vatan namustur. Bugün ülke işgal altına girse, bir kısım erkeğimsi kaçsa bile, büyük bir kısım ölene denk savaşır. Neden ölmeyi tercih ettin diye sorsalar ''yabancılar gelip, evdeki namusumuza mı saldırsınlar'' cevabını verir.

Evet. Böyle bir millet olmaktan hep gurur duydum, yine duyarım. O ecdat, cana gelip ülkenin halini görse; ''iyi ki öldük'' mü derler, yoksa ''keşke ölmeseydik'' mi?

Bilinmez..