bugün

kendimizi hep bir şeyleri "yapamayacağız" zannederiz, yetersiz hissederiz.

imkanımız olsa bile artık yapmadığımız şeylerin, imkanımız olsa yapabilir miyiz sorunudur.

zordur. şimdi diyelim ki :

hepiniz sağlıklı doğdunuz,bütün uzuvlarınız çalışıyor ve yerli yerinde, neden kaybetmeye yakın olduğunuzu düşünmüyor ve milyarlarca

insan var sağlıklı olabilmek ve sizin yerinizde olarak yaşayabilmek için.

biz neden imkanımız varken, sağlıklı, mutlu, huzurlu ve umutlu yaşayamıyoruz?

öğrenmek varken hayatta bir kaç güzel şey daha neden katmıyoruz.

üzdüğümüz insanlardan neden gönlünü alma çabası sarf etmiyoruz?

neden ailelerimizle aramızı düzeltemiyoruz imkanımız varken?

yaşamayı neden sevmiyoruz, sevinebileceklerimizi düşünerek?

bir yaşlı yı sevindirmeyiz?

bir bebeyi mıncıklamayız sevecenlikle?

tanımadığımız bir mezara gidip, gideceğimiz yeri düşünmeyiz?

mayamızda var, (bkz: huzursuz bacak sendromu) gibi ruhumuz. tutamıyoruz yerinde.
yüreği acıyan birine merhem olmak isterdim. çocuk, hayvan, insan, bitki farketmez.
tanımda yazılana bak yorumlara bak derler imkanımız olsa.
yeni zellanda'ya gitmek. mürakibinde de riga'ya ordan da holllanda ne tatlı olurdu be.
erasmusla ispanya'ya gitmek, ispanyolca öğrenebilmek ve kendimi orada geliştirebilmek.