gerçek manada ıssız olmak

Çok çok kötü bir durumdur. Evet sanırım ben gercek anlamda "ıssız" bir insanım. Genel olarak insanları sevmiyorum , yalanlarına samimiyetsizliklerine katlanamıyorum çoğu zaman . Bir insana bağlanamıyorum çoğu zaman da hep bi hatasını eksiğini görüyorum ve gözümde büyütüyorum ve o insan benim için bitiyor.

Ciddi anlamda sevdiğim insanların sayısı çok az, eski lise dostlarım ve çekirdek ailem. Ben neden böyleyim gerçekten merak ediyorum . Acaba genetik olarak mı böyle doğdum yoksa çevre etkisiyle psikolojik olarak mı bu duruma geldim zaman içinde.

Gerçekten ıssız olmayı hiçbir insanın isteyeceğini sanmıyorum . Keşke ben de böyle olmasaydım , keşke bem de sosyal bir insan olabilseydim . Çok isterdim , deniyorum da fakat olmuyor. Bi yere kadar dayanabiliyorum sonra yalnızlıkta huzuru buluyorum.

Bu entry yi niye girdim onu da bilmiyorum zaten çok büyük ihtimal silinecek çoook kişisel oldu. Sanırım içimi biyerlere birilerine dökme isteği duydum , kafa da ufaktan iyiyken .

Allah kimseyi yalnızlığı seven bi insan haline getirmesin diyerek entrimi sonlandırıyorum a dostlar.