doktorların ölen hastalar için üzülmemesi

adı üstünde doktordur, mesleğidir bu ve her vakada duygusal düşünecek olsa içinden çıkılmaz bi hal alır, kendi psikolojisi bozulur kimseye hayrı da kalmaz.
ama bu acıma duygusu alınmışlık, gaddarlık demek de değildir ki bunun meslekle alakası da yoktur, fıtrat meselesi..

mesleki gereklilikten dolayıdır. her ölene kendini paralasa, ne psikoloji kalır ne bir şey.

elbet üzülüyordur; ama ailesi kadar değil. zaten öyle olsaydı doktorluk yapamazdı.

hergün 1 kişi ölse 1 ay yas tutsa 2 haftanın sonunda doktor intihar ederdi sanki?

ölüm dalga geçilecek bir mevzu değil, mesleğine göre de duygusula davranılacak bir mevzu değildir. ama her ölen hastası için de "gettiiiii dağ gibi hastam getttiii" diye ağlayacak bir doktor zaten doktorluk yapamaz.

mesleki bir soğukkanlılıktır örneğidir. tıpkı morgda çalışan ölü yıkayıcılarının ölüden korkmamaları gibi.

normaldir.
hangi birine üzülsün. perişan olur, verem olur, kanser olur, aids olur.
yok la aids olmaz pardon. ama diğerleri olur üzüntüden.
ha bi'de haberiniz yok heralde. doktorlar hipokrat yemininden hemen sonra ameliyat oluyolar, bu insani duygularını aldırıyolar.

(bkz: duyarsızlaşma)

ölümünde doğum kadar normal bir olay olduğunu bildikleri ve gördükleri için artık durumu kanıksarlar. elbette üzülürler sonuçta ellerinin altında bir can gitmiş. ama bunu belli etmek ya da dile getirmek zorunda değiller. ayrıca ölen bir insana üzülmemek için doktor olmaya da gerek yok. bir dolu duygusuz insan bulunmakta canım dünyamda.

şu karikatürde anlatılan durumdur.

görsel