biriyle uyuyamamak

-me, -ma olumsuzluk ekiyle mastarın bir araya gelmesinden oluşan bir semt düşün: mamak.

cebeciye komşu sayılan mamak ne zaman aklıma gelse, tadım kaçar. kültür merkezinde verilen gitar dersleri ,oradan düşürülecek 19 yaşındaki hevesli ve hareketli kızlar, gitar çalmayı beraberinde getirecek, her ne kadar geçmişte daha efektif olsa dahi hala bazı zümreler üzerinde etkisini koruyan popüler olma hususları kaçan tadımı yerine getirmez.

konumuz mamak değil. konumuz işteş bir yaşama bir türlü dahil olamamak. görüyorsun konumuz mamak olmasa dahi ısrarla mevzu dönüp dolaşıp mamak'a geliyor amk!

30 yaşına geldim, aslına bakarsan 19 gün sonra geliyorum, şu hayatta en çok şaşırdığım şey, yıllarca tek başına uyumuş insanların birden bire biriyle uyumaya başlaması ve bunu hiç yadırgamaması.

bak bu mahremiyetin, alşıkanlığın, özelin en kralı. şöyle düşün ya, 25 sene tek başına sıçmışsın sonra biri gelip seni seviyorum diyor ya da sen onun memelerini ısırmayı seviyorsun diye bi iki ay geçtikten sonra birlikte sıçmağa ya da sıçarken seni izlemesine izin vermeye başlıyorsun. makul mü? değil.

biri geliyor ve diyor ki, "hafız biz biliyorsun birbirimizden hoşlanıyoruz. şu bir gerçek ki çatır çatır da içime giriyorsun. eee bu durumda biz geceleri birlikte uyucaz.". ya da sen bi kıza diyorsun ki "balım madem manitacılık mevzuuna girdik neden ayrı yatıyoruz ki? geceleri de seni koklamak istiyorum".

saçma abi. yıllarca tek başına uyumuş bir adamın, birden bire biriyle uyumaya başlaması, sonra aynı şeyi diğer sevigilisiyle de yapması, sonra diğeriyle, sonra diğeriyle...

şeyi yine anlarım, alıştıra alıştıra bu yeni duruma geçmeyi anlarım. ama amına koyim ilk defa yalnız kaldıkları geceden itibaren birlikte uyuyan ve bunu hiç yadırgamayan insandan korkuyorum ben.

demek toplumun öğrettiği, "hey her aile evin banyosunda iki kolozet olur ve sevgililer/eşler birlikte sıçar" gibi bir şey olsa bu adam onu da yapar.

yapamıyorum. denedim olmuyor. defalarca denedim, kör kütük sarhoşken denedim, yapamıorum. bütün gece sanki beni öldürecekmiş gibi ayık kalıyorum. uykumu alamıyorum, yeni güne hazırlanamıyorum. "ayrı yataklarda uyumak istediğim bir evliliğim olsun" dediğimde, uzaylı görmüş gibi bakıyorlar. bazıları kezbanlaşıyor "merak etme benle uyursun" diyor.

garip olan ben değilim, ama garipsenen ben oluyorum. toplum alışmalı. bekareti nasıl yavaş yavaş aşıyorsak, ayrı uyuma fikrine de alışmalıyız.

30 senedir yalnız yatan adamım. biri beni seviyor, biriyle sevişiyoruz diye niye bu alışkanlığımdan, özgürlüğümden, mahremimden vazgeçeyim? garip olan bu değil, garip olan sanki otobüse binip akbil basıyormuşcasına bir gün biriyle, aniden birlikte uyumaya başlamak ve bunu zerre yadırgamamak.

bunu normal sayacak kadar hastasınız!