bir pesimistin göz yaşları

yalvarışta yüzüm soldu. dikene battı yalanın ağzı, 
yatsılarda mumlar öldü. düşümü böldü sevgi çölünün ölüme 
çeken o kavuran nefesi, akşamında leşime baktım, peşime 
takılan adını kazıdım, ümidi çaldım, ahı yanıma vardı,
vahımı şarkı yaptım, dinledikçe ağladım, gözyaşım!...
insan umudu taşıdı, kimisi kırdı umudu, lakin kiminin
sahip olduğu tek şey oydu, hepsi buydu. yoksulluk 
korkusuyla ömrü servet peşinde harcayanda gördüm
fakirliğin özünü, çevirdim yüzümü, dostumundu teklif, 
düşmanındı ısrar, acaba nereye kadar sürer bu tekrarlar. 
yalanlara radar olsan neye yarar, zararın dönüşü kârın el 
mi sallar? batan güneş yine doğar. batan gemi yatan mezar, 
azar azar kazar mezar, kumar umar arar, yazar kader kime 
çıkarsa bahtı tahtı kapar, tanrı bunu hep yapar. salla 
gitsin arzular gemiler zaten batık, yolla gitsin mektuplar 
adresin mi kayıp? zorla güldü âmâlar ağlamak mı ayıp? 
korla yandı umutlar geçen dünü sayıp, yor ki aklını 
hakkını sorgula düne bakıp?