Ben doğmadan önce bir bebek ayakkabım oldu mu bilmiyorum.
annem ne kadar acı çekti bilmiyorum... muhtemelen acıyla karışık bir mutluluk vermişimdir ...
Büyüdüm...
nasıl büyüdüğümü bilmiyorum, bildiğim tek şey büyüdükçe içimdeki yalnızlığın da büyümesi.
Ben mi büyüttüm yoksa o mu büyüdü?
Herşeyi kendime mal etmek istemiyorum.
Tercih etme şansım olmadı, yada her zaman ki gibi ben hatırlıyamıyorum ama olsaydı böyle olmamayı tercih ederdim.
Kimsenin sevgisine dahil olamamak?
işte bu benim için çok zor..
Sanki hiç geçmeyecek, hiç dinmeyecek gibi.
Kaybettiğim seylerin sayısı artıkça sevgim de azaldı ve benim olmayanı kaybettiğim gerçeğini saymıyorum bile.
Ama yine de mutlu değilim şükürsüzlük mü?
Nankörlük mü?
Bunlar da umrumda ama yoruldum. yazacaklarımdan, soyleceklerim den, okuyacaklarımdan, bir karıncanın yuvasını bozuyo ola bilecek kadar korkuyorum.
Ben bu yarayla kimseyi incitmek istemiyorum.
Herşeyi insanalara mal etmek buda kötü ama çok şey istemiyorum en azından ben böyle düşünüyorum.
Ve düşünmek demişken düşünüyormuş gibi yapan insanlar?
Gerçekten düşünüyorlar mı?
işte asıl can sıkıcı olan bu.
Gerçekleri yazmanin memnuniyetsizliği de var.
Uzaklara gitmek yapa yalnız kalmak sadece bir gün doğumunu yada bir gündüzün geceye kavuşmasını izlemek.
Ya ben?
Ben kime kavuşmalıyım?
Benim bir gecem yada bir gündüzüm yok.
Belki de hiç olmayacak.
Umut etmekten bahsedelim mi?
Nasıl ede bilirim ki.
içimden bir şeyin gelmemesine umutsuzluk da dahil.
insanlara gülmek ve onların gerçekten güldüğümüzü zannetmesi.
Ben bir gülüşte kendimi bulmak gerçeğini yaşamak istiyorum, sanki bir sıkıntıymışım gibi gerçeğini değil.
Sinsi bir şeytanın vesvesine da kapılmak istemiyorum.
Allahım sen kurtar beni....

Elhamdülillah Müslümanım demek kişinin en büyük özgürlüğüdür.