mustafa denizli

Beşiktaşk'ımın son şampiyonluğunu kazandığı geçen sene... çok değil daha 8 ay önce afaroz edilen ibrahim üzülmez şampiyonluk maçında oyuna giriyor.. ama o da ne? büyük mustafa alıyor eline kaptanlık bandını "başlarım yönetimine de kararınıza da" dercesine baba hakkı tarzı bir hareket yaparak koluna takıveriyor ibo'nun. ibo'ya dokunsan ağlayacak. bizler zaten çoktan kopmuşuz ekran başında.

Gene aynı maç. karşılaşma bitiyor, beşiktaş şampiyon olmuş. ömer güvenç büyük mustafa'ya birşeyler soruyor; laflar boğazında düğümleniyor hocanın, gözleri doluyor ve uzaklaşıyor oradan. bizler sevinçten mi yoksa hocadan ötürü mü ağladığımızı da anlayamıyoruz.

beşiktaşk'ımı şampiyon yaptıktak sonra stattaki kutlama töreni...oyuncular tek tek çağırılıyor kürsüye. ve en sonunda büyük mustafa gözüküyor stadın çimlerinde. yürüyüş nasıl vakur, kendinden emin, dimdik. sonra birşey oluyor, daha 9 ay önce hiçbiri beş para etmez denilen oyuncular bir anda saygı duruşuna geçercesine ikili sıra oluşturup alkışlamaya başlıyorlar kendilerine iki kupa kazanan topçular apoletini takan hocalarını. bizler zaten çıldırmışız sevinçten, hocanın sa yüzünde güller.

biz seni hep böyle hatırlayacağız büyük mustafa. taktiksiz de oynadık, yeri geldi tribünde sinir de ettin bizleri. ama canın sağolsun. puan kaybı sonrası oyuncunu satmayışın, tüm camia çökmüşken "merak etmeyin şampiyon olacağız" deyişin, her zaman dimdik duruşuna iyi ki vardın. tek sitemimiz batuhan'dan ötürüdür, ne diyelim o da nazar boncuğun olsun.

edit: batuhan adlı recep ivedik benzerini de iyi ki göndermişsin hocam. saygıyla ellerinden öpüyorum.