nostalji

Heryerimize deniz kumunun
kaçtığı zamanlarda,
daha belirgin yada
daha anlaşılmaz
değildi bu başı sonu belli olmayan
zaman tuzağı.
Ama güneş,
bize şah damarımızdan
daha sıcaktı
ve kedilerle beraber yaşıyorduk.
Biz onlara yemek,
onlar bize şans veriyordu.
içki gerektiği kadar,
ama her gerektiğinde içiliyordu.
Aşk yollarda,
yolun tozuyla
ayaklarımız arasında bir yerdeydi ve
tek yapmamız gereken
üstünde yürümekti.