mahya

köyde ezan sesinden mahrum iftarlar eden havvakızı, akşam alacasında, şehir meskeninde sözlüğe entry girerken ezan sesiyle kendine gelir. yerinden aç bilaç nefsiyle kalktğı anda perdesi açık kocaman camdan kayar gözleri. önce gökte daha dolununa varmamış ayı, derken dolunay gibi parlayan mayhayı görür: " şefaat ya resulallah"
ve ramazan nefsin terbiyesine değil, kalbin meskenine dolar, kalpte bir mahya yakar.