ben bu yazıyı sana yazdım

zaman ilaç olur derlerdi bir şeylerden geçebilmek için.palavraymış.zamanın yaptıgı tek şey karmaşasına ayak uydurmamızı saglamakmış.o karmaşada kaybolmamızı ve unuttugumuzu sanmamızı.oysa kaçırdıgımız bir şey varmış,gece olupta sessizlik çöktügünde,zaman durgulaştıgında,ve insan kendiyle başbaşa kaldıgında o sessizligin içinde, kalbindeki sesi duyarmış.öylesine hızlı ve kırık.şimdi zamanın karmaşasına ayak uydurmaya çalışıyorum.öyle beceriksizimki, senden geçemeyen ben kendimden geçiyorum.sonra hayata sövüyorum,kendime,sana,sensizligime.zamanın acımasızlıgına,pişmanlıgımı ekliyorum.ve her defasında bu son diyorum.çünkü her defasında canımı acıtıyorum.
sen,hiç başlayamamış ve sonu olmayan bir hikaye.senin için anlamsız benim içinse hayat.eger birgün, aklıma geldiginde gülümseyebilmeyi başarırsam eskisi gibi,işte o zaman bir sonu olucak sensiz ve seninle dolu,belkide çoktan bitmiş olması gereken bu hikayenin...