bakire olmayan hatunla evlenmek

birkaç gün sonra yapacağım eylemdir. pek hissettirmemeye çalışıyorum, -ki uzun zamandır böyle- aslında içim hiç rahat degil. evet seviyorum, evet bir ömrü geçirebileceğim, beni çok seven, her şeyi ile hayatı paylaşabileceğim, iyi bir anne, iyi bir eş olabilecek 'o' kişiyi bulduğumu düşünüyorum. her şey çok güzel, her şey iyi gidiyor, her şey ayarlandı ve birkaç gün var dügüne. ancak hala ona söyleyemediğim ve kendime de zor itiraf edebildiğim bir gerçek var ki, biz hiçbir zaman tam anlamıyla olamayacağız. her zaman bi olmamışlık, yarım kalmışlık, eksiklik var olacak. dindar bir insan değilim kesinlikle, hatta doğru düzgün bir din ve tanrı inancım da yok. ama hani 'helali olmak' diye bir kavram var ya; o hiçbir zaman helalim olamayacak benim…

bu konu er ya da geç basımıza bela olacak. ne yaptım ise aşamadım; lanet olsun bu coğrafyaya ve bu kültüre. hatta kendi beynime de lanet olsun ama yok, ben yapamayacağım. bir yerde kafama vurmaya başlayacak, aklıma gelecek ve çok derin sorunlar yaşayacağız. o da sonunda pes edecek, bir yere kadar sabredebilir tabii, çok normal…

neden böyle oldu bilmiyorum, esasında birkac kez bırakmayı denedim, ama olmadı ne yapabilirim.. çünkü seviyordum. her şeye rağmen yaşanması gereken bir yol olduğunu sezdigim icin geldim. ama bitecek biliyorum… yani bir yerde patlak vereceğini ve sonunda pes edip onu bırakacağımı bile bile yapıyorum bunu.

çok yazık…