cahilliğin bilgelikten daha çok mutluluk vermesi

Belki çok abartıyorumdur ya da "mutluluk" kavramını dar yorumluyorumdur ama nedense çevremde gördüklerim insan profilinden şunu hep seziyorum ki ihtisaslı kişiler- özellikle de akademisyenler- hep bir boşluk ve doyumsuzluk ve mutsuzluk içindeyken; günlük hayattaki sıradan insanlar genelde daha çok tatminkar, doyumlu ve mutlu oluyorlar! bazen düşünüyorum da acaba hayatı sade, az amaçlı ve tekdüze yaşamak, entel bir uğraşla zor bir hedefe ulaşmaya çalışmaktan yaşamaktan daha mı mantıklı? ama şöyle de bir gerçek var ki dünyada bilim, felsefe yardımıyla hayatın kolaylaştırılmasını sağlayan insanlar hep bilge kişiler olmuşlardır ve çoğu da bu uğurda birçok bedel ödemişlerdir! geriye kalan diğer insan kitleleri de hep hükümdarların, sermaye sahiplerinin adete birer maşası olmuşlardır genellikle!