hayata dair iç burkan detaylar

bir gün yaşadığım fakir mahallede, bisiklete binerken çocukların beni izlediğini farkettim. ilk başlarda farketmedim fakat daha sonra içlerinden birinin bakışları bana her şeyi anlatmaya yetti. paraları yoktu, benim de ortalama bir hayat yaşadığım söylenemez. bisiklete bakarken gözlerinde gördüğüm şey hayranlık veya istekten öte çaresizlikti. daha o yaşta ailelerinden bisiklet istemenin bile ne kadar beyhude bir durum olacağının farkında olmak onların mahkumiyetiydi. çok istedim param olsun mahalle çocuklarına bisiklet dağıtayım. fakat kusura bakmayın, günümüz türkiyesinin ortalama bir insanının bile buna gücü kolay kolay yetmez. kalburüstü bir bisiklet 500 liradan aşağı değildir. içim ezildi, gözlerim doldu. yine fakirliğe ve hayatın adaletsizliğine lanet ettim. çocukları sırayla bisiklete bindirdim elbet ama yetmeyecekti. en azından vicdan yükümü hafiflettim ve devam ettim. tüm çocukların,çocukluğunu kaybetmeden afili bir bisiklete sahip olması dileğiyle.