sözlük yazarlarının söylemek istedikleri

Uzun zamandır içimde sürekli büyümüş kelimeler var cümlelere dökemediğim.

Anlatacak pek kimsem yok, çünkü biliyorum bu anlattıklarımı insanlar bana karşı zaaf olarak kullanacaklar.

Bir şantiyenin şefiyim, sorumluluklarım var ve günümün çoğu şantiyemde geçiyor. Yeni insanlarla tanışabileceğim alan oldukça kısıtlı olmasına rağmen, son 1 buçuk senedir sadece aklıma gelen 15'in üzerinde kadınla bir şekilde etkileşimim ve flörtüm oldu. Ne yaşandı derseniz koca bir 0, boşa kendimi anlatıp boşa sonrasında benim için hiçbir bilgi ve anlam ifade etmeyecek insanların hayat hikayelerini dinlemekle geçti bu koca süre, onlara vakit ayırmakla, onlarla bir şeyler içmekle geçti. Son ilişkim bittiğinden beri yaşadıklarım bunlar ve artık o kadar çok bunaldım ki insanlardan(bak sadece kadınlardan değil, insanlardan, zira dengesizlik, kendini tanımamazlık ve ne istediğini bilememek herkesin ciğerine kadar işlemiş) telefonumdaki tüm sosyal medya uygulamalarını kaldırdım, yeni insanların bana ulaşabileceği tüm alanları kısıtladım. Çünkü kaldırmıyor lan kafam, vallaha.

2 kere ölümden dönmüş bir insanım ben üzerime gazete kağıdı serilmiş, bir tane eski sevgili toprağa bırakmışım, hem okuyup hem çalışmışım, annem hariç kimseden 5 kuruş maddi yardım ya da manevi destek görmemişim, bir kaç senelik bir dolu dolu yaşadığım ergenliğim haricinde herkes benden yetişkinlik beklemiş, çocuk olamamışım ben hiç, yaşlarımı yaşayamamışım. ''Buraya kadar olay buysa 30 sonrası benim götüme kaçar abi, ebemi siker hayat benim'' diyorum kendi kendime. Bu kadar bok olamaz lan hayat, bir insanın ömrü %70 mutsuzluk %30 mutluluk olur mu? 50 50 olsun ona razıyım. O %30'un içerisinde de kişisel hobilerim, annem, kıyısından köşesinden güzel şeyler yaşadığım insanlar var, başka da bir şey yok, geri kalan safi travma, ölüm ve psikolojik işkence kokuyor.

26 yaşındayım, iyi bir meslek edindim, bu yaşta arabamı aldım, üniversiteden beri yalnız yaşadım, gezdim, gördüm, sevdim, eğlendim, dibine kadar savaştım ama artık ''sikerim ananızı lan öldürmeye bile değmezsiniz siz'' moduna geçip siktir olup gitmeyi tercih eder hale geldim, müthiş bir kayıtsızlık ve beklentisizlik var üzerimde, sadece kıyısından köşesinden bir ''umut'' var.

''Lan erken yaşta bir araç sahibi olduk, education olaylarını bitirdik, aha 2 hafta sonra siktir olup askere gidiyorsun o da aradan çıkıyor, 4 sene sonra tam 30'dayken evin kredisi de bitecek ondan sonra gülecek hayat sana 20'lerinde yolduğun ömrünün kaymağını 30'dan sonra yiyeceksin kesin borca harca da girme zaten çoluk çocuk eş yok sürekli git yurt dışlarına'' diyorum, evet tek motivasyonum bu şu anda, başka da bir şey yok.

Hayat cidden zor, bekleyin Z kuşağı sizin üzerinizden daha sağlam geçecek valla, X kuşağı zaten mal oldu, Y kuşağı yarağı yedi sıra sizde.