emel sayın

bir içtenlik olarak, yapmacıklığı hayatımıza sokmuş insandır.
nasıl anlatılır bilmiyorum ki, yani çok kişi deniyor onun gibi olmayı olamıyor.
bir hali var garip, sanki tavırları yazılmış, çizilmiş gibi. gülüşü sesi kibarlığı.
biliyorum, eminim ki başkası olsa, yapmacıklıktan, riyakarlıktan nefret ederdik.
ama bu kadın?
o kadar beyaz ki kir tutmuyor.
öyle bir gülüyor, öyle bir şarkı söylüyor ki, insanın içi eriyor.
belki de assolist taklidi kültürümüz onla başladığı içindir. şarkı söylerken gözleri hızlı hızlı kırpmak, konuşurken biraz çocuksu şımarık olmak, omuzları ritmik şekilde sallamak...
bilmiyorum, erkek olsam kulisinde çiçekle yatardım, ama şanssızım.