yol arkadaşım

şehir hayatından uzak bir köyde; samimi replikler, bağırış çağırış içinde konuşan yaşlı teyzeler, susmak bilmeyen mahalle karılarıyla, klasik türk yapımlarından çok uzak bir dizi. kendini evinde gibi hissediyor insan.
bir yandan klasik ağa dizilerine ve onu izleyen annelerimize laf sokuştururken bir yandan da kendiimizi iyi hissettiriyor. en önemli nokta şu ki; her bir oyuncunun karakteri var arkada dolaşıp oynayan çoluğun çoçuğun bile karekterini görüyoruz.
havanın nemini, toprağın kokusunu hissettiriyor. tam havadan nem kapmaya başlayacakken birden yağmur yağıyor ve izleyeni rahatlatıyor. triplerle boğulmuyoruz hiç. yüzümüzde bir tebessümle, mutlulukla izliyoruz. hele hele o küçük kız yokmu 'eylül' işte bi kız bu kadar tatlı olur, bi çoçuk bu kadar saf olabilir, bi çoçuk bu kadar tatlı ağlayabilir... çağan ırmak'ın hayellerini yaşıyoruz resmen. kısaca tebrik ediyoruz kendisini. *