babalar ve oğullar

eseri, nihilizmin das kapital'i gibi bir yaklaşımla değerlendirmemek gerekir. çoğu kaynağın da belirttiği gibi, daha da ötesi romanın doğrudan ismi olan babaların ve oğulların ayrışmalarını anlatmayı şiar edinmiş öncelikle. bir fark var, bizim eskiler sürekli "nerede o eski zamanlar azizim" yaklaşımıyla gençleri hep kötülerlerken romandaki yaşlılar -pavel petroviç hariç- oğullarının yanında eziliyorlardır ve hatta bu bazarov'un babasında ziyadesiyle vardır.

turgenyev, dostoyevski ve tolstoy ile pek anlaşamasa da bu ikisi ile ortak bir paydada buluşmuştur; klasik bir eserle adını tarihe yazdırmak.

bazarov son derece umursamaz ve hissi olan her şeyi küçümserken ne gariptir ki divane gibi aşkı aramaktadır. ve belki de o hor gördüğü arkadiy'e ne kadar da özeniyordur son zamanlarında.

eserde alıntılanacak oldukça fazla nokta var ama şunu yazmamak olmaz ;

"Üstelik yüreğinde, yalnız genç adamların hissettikleri türden, nedensiz bir üzüntü vardı."