büyüyünce ne olacaksın

gözlerim patlardı büyüsem büyüsem kurtulsam diye. isyan, itiraz, öfke, atarlı hareketler....

hep gitmeyi isterdim. hep başka yerlerde olmayı isterdim ve bu şekilde dua ederdim. velhasılı kelam büyüdük. 15 yıldan fazla bir süredir dışarıdayım. birçok ülke, birçok şehir gezdim. ama yok o isyan edip ağlayıp zırladığım çocukluğum kadar hiç bir şeyin tadı yok. öyle böyle değil çok özlüyorum. büyüdüğümde çocukluğumu özleyeceğim hiç mi hiç aklıma gelmezdi ve büyüdükçe yalnız kalacağım tıpkı şairin dediği gibi.

geçen aylarda 27 yıllık arkadaşımı kaybettim 39 yaşındaydı, kardeşim gibiydi yaşadığı stresli hayata dayanamadı intihar etti. geçen sene bana mesleğimi öğreten ustamı kaybettim kalp krizinden öldü 43 yaşında. iki büyük annemi ve en küçük amcamı kaybettim. babamı ve annemi her görüşümde daha bir yaşlanıyorlar böyle nasıl diyeyim çöküyorlar. bu o kadar acı ki bunu anlatamam. onlarıda bir gün kaybedeceğimi bilmek deli ediyor beni. büyümek güzel değil abi. hemde hiç. yaşadığın, gördüğün, tattığın şeyleri geç, salla, siktiret ! hiç önemi yok yaşadığın kayıplar karşısında.

sizleri bilmem ama ben bu büyüme işini hiç sevmedim sözlük. maksimum 15 olmalıydı bence. büyümeyecektik aga öylece kalacaktık. sonra herşey boka sarıyor zira. büyükanemizin büyükbabamızın kokusunu her sarılışımızda alacaktık, şu an mezarları başında fatiha okumak yerine.

ben olacaksın değilde ne olmak isterdin sorusuna cevap vermek isterdim şu an. ben çocuk olmak isterdim. çocuk kalmak isterdim. ben bu büyüme işini gerçekten hiç sevmedim çünki. sevdiğim başka insanları kaybetmekten daha çok korkmuyorum ölmekten.
büyüyünce bişey olmuyor çocuklar pek de heves etmeyin. daha fazla yalnız kalıyorsunuz sadece. hepsi bu kadar.