ben bu yazıyı öylesine yazdım

Hiçbir zaman uzun vadeli plan yapmamayı öğretti hayat bana.
Şimdi günü gününe yaşıyorum.
Belki herşey zor ama imkansız diye birşey yok.
Hayat pamuk ipliğine bağlı.
Bir saat geç gelen ambulansın hesabını şimdi ömür boyu ödeyecek bir kardeş.
Daha fazla acısı olmasın bu hayatın istemiyorum.
Herşeye rağmen gülebiliyorum artık.
Elindekilerle yetinmeyi öğrenmek bu kadar acı olmamalıydı.
Şimdi sorsalar dünyaları sana verecekler umrumda değil.
Herşey boş bomboş.
Boğazım düğüm düğüm.
17 yaşında genç bir çocuk.
Ve hayatı boyunca aksayacak bir bacak.
insanların meraklı bakışları.
Gerçekten bazen tiyatronun içinde şansın bok attığı bir karakter gibi hissediyorum kendimi.