ben bu yazıyı sana yazdım

merhaba yetimim...

dün gece anneni kaybettin. onun kalbi yaşadığı yoksulluğa, çektiği sıkıntılara dayanamadı. annen yoksul bir kadındı. ara ara oturduğunuz bi göz kapıcı dairesinde boğulduğundan, babanın işsizliğinden, senin ihtiyaçlarını karşılayamamaktan şikayet etse de sen onun yaşama sebebiydin. her sabah evinize çok uzak olan okuluna seni bırakır, eve döner, bulup buluşturup sana yemek hazırlar, akşam okuldan alır, sonra ödevlerini yaptırırdı. çalışman lazım dediğimizde - kim bakıcak bu çocuğa, kim götürecek okula, hem çok yaramaz ki, kimse onunla başedemez... derdi.

biliyorum bugün uyandığında onun gibi seni öpecek, koklayacak kimse olmayacak. sonraki günlerde de..

bu duyguyla, bu gerçekle büyüyeceksin. yarım ama çok güçlü bir insan olacak olacaksın. çünkü annesiz çocuklar çabuk büyür. çünkü onların arkasında her canı acıdığında öpen, her düştüğünde elinden kaldıran melekleri olmaz.

inşallah zaten bunalımda olan, uzun süredir işsiz olan baban sana sarılır ve tekrar hayata döner de hikayenin geri kalanı güzel olur.

öptüm karagözlüm.