ocuk kalmak

çocukken oynadığım, bıkıp usanmadan, saatlerce,
komşunun oğlu gelince,
telaşla kaldırdığım,
oyuncaklarımdan bile çok sevmiştim seni.
en sevdiğim gazoz kapağım aklıma geliyor şimdi,
gözlerini görünce...
dinlediğim masallarsa, sözlerindir bende.
sözlerin ki, sonu olmayan, bitmesini istemediğim...
söyledikçe gülümsediğim...
yani içimin ilk aşkı, ilk acı veren cümleler...
sen söyledikçe büyüdüğüm, dudaklarından dökülenler...
çocukça sevdim ben, çok sevdim seni.
bir miniğin gökkuşağını sevmesi gibi...
az görüyordum yüzünü, bin yağmur gibi geliyordu.
ama sevdim;
katıksız sevgiyeydi uyanışlarım,
seni düşünüp yastıksız yatışlarım...
seni düşünüp yastıklara sarılışlarım...
sana yazdığım, asla bilmediğin,
şimdi okudukça güldüğüm masallar,
bak şimdi satır satır ağlıyorlar...
yine bilmiyorsun.

şimdi sensizliğin haftasında ben,
alışmaya çalışıyorum büyüdüğüme...
ama bilirsin;
herkes biraz çocuktur kendi içinde.