şah ismail hayranı osmanlı düşmanları

insanlık tarihi tariji komedidir. trajik olması komikliğinden geliyor yoksa ciddi bir trajediye eyvallah derim. şimdi beşyüz yıl önce yaşanmış bir olayın insanların zihinlerini meşgül etmesi ve kavga eder duruma getirmesindeki komiklik olayın beşyüzyıl önce yaşanmış olması trajedi ise birilerinin organize işler şekliden gerçekte gerçekleşen şeyi gözlerden kaçırması. bu insanların ellerinde çok dalavere var. şimdi ben bunu kendime mesele edindim içimdeki iyilikten işte belki karnım doymuyor ama size tavsiyem alın teriniz için kavga edin.

siliciler siler mi acaba.

edit: tartışmak ayrı mesele, her türlü tartışalım öyle miydi böyle miydi. hakikat ortaya çıkabiliyorsa hakikat ortaya çıksın. çıkacak hakikat ki -tarih konusunda hakikatler pek öyle kolay kolay çıkmıyor- neyse bunu hazmedebilecek miyiz. kültürel bilinci severim ama hakikati daha fazla severim. _bir filozof buna benzer birşey demişti galiba_ ki hakakiti ortaya çıkarmak gibi bir sorunumuz yoksa olay sidik yarıştırmaktan başka birşeye evrilmez

traji komiklik hala beşyüzyıl önce yaşanmış bir olayın insanların zihnini meşgul etmesi ve bunun yüzünden insanların birbiriyle kavga etmesi yoksa onun kişinin tarihindeki yeri değil. hem beşyüz yıl önceki bir olayın benim yaşadığım zamana ne kadar katkısı olabilir ki, beş yüzyıl önce atalarım müslüman bile olamayabilir, belki bulgaristan dağlarından hiç birşeyden habersiz koyun otlatıyorlardı belki anadolu topraklarına kafkasyadan yeni gelmişlerdi, belki kırımdan belki aleviydi belki sünniydi. eğer bu olay benim yaşadığım bu çağda hala belirleyici bir kültürel öğeyse, ulan benim atalarım beşyüzyıldır başka herhangi bir kültürel öğe inşa edememişler mi? edememişler neden? hala beşyüzyıllık bir meseleyi tartışıp bunu bir kan davası meselesine dönüştürmesi. bak asıl meseleyi yine kaçırdık.