yalnız yaşamak

gariptir. 3 aydır yalnız yaşıyorum. evden dışarı da çıktığım yok pek. sevgilimden de ayrıldığımdan gelip gidenim yok. telefonum da yok. televizyonum bile bozuk. internet desen çok kullanabildiğim bir şey değil. belimi ağrıtıyor çok oturunca bilgisayar başında. kitap okuyup duruyorum. satranç oynuyorum kendimle. aptallaştırıyor insanı bir süre sonra. hiçbir insan sesi duymadan, kendi kendine konuşarak yaşayan bir mağara adamı gibiyim. hayvan gibi sigara ve çay içiyorum. ilk kez dün okula gitmek için çıktım evden ve okula gittiğimde kafamda filler sikişti adeta. bu ne kalabalık ulan? dedim, bi garip hissettim kendimi. kaydımı yenileyecekken bir anda ilişik kesme işlemlerini yaparken buldum kendimi. ordan oraya gidip imzalar attırdım verilen forma ve bitti işim bir anda. artık öğrenci de değildim. sonra eve döndüm, baktım yine yalnızım. yalnızlık bir tür psikopat gibi, çekiyor sizi kendine. stockholm sendromu yaşatıyor adama. kesinlikle güzel bir şey değil ama alışkanlık yapan bir şey. sigara gibi. tavsiye etmiyorum.