babanın ölmesi

...gece yatağa girdiğimde artık kendimi tutmayı bırakıp, başladım ağlamaya. elimden geldiğince sessiz ağlamaya çalışıyordum, kimse duymasın diye. ama aynı odada uyuduğum ablam sesimi duyup annemle babamı çağırmıştı. gelip "ne oldu, niye ağlıyorsun" falan dediklerinde, artık kontrolden çıkmıştı ağlamam, konuşamıyordum bile. zar zor "limonda bir gün ölecek, ölmesini istemiyorum" demiştim (limon o zamanlar evde beslediğimiz renkli civcivdi). halime gülüp teselli ettiler ellerinden geldiğince. babam "oğlum, bir gün bende ölücem, bazı şeylere hazırlıklı olman lazım" falan gibi, şimdi hatırlayamadığım ama ana fikri böyle olan bi konuşma yapmıştı.8-9 yaşlarındaydım o sıralar.

aradan bi kaç ay geçtikten sonra limon öldü. üzülmüştüm limonun ölmesine, çok üzülmüştüm hemde. limonun ölümünden sonra babamın söylediği o söz aklımdan hiç çıkmadı. geleceğe dair, içinde babamında olduğu hayaller kuramıyordum. babamın bir gün öleceği düşüncesi bir virüs gibi damarlarımda dolaşıyordu ve bu beni çok korkutuyordu.

12 yaşındaydım. tamam, söylemiştin, biliyordum bir gün öleceğini de, bu kadar aceleye ne gerek vardı?