ben istanbulluyum

hayatımın hemen her muhabbetinde söylediğim ama kimseyi inandıramadığım cümle.

khutuck birisiyle muhabbete girer, olaylar gelişir**

b:ee yeğenim memleket nere
k:*ben istanbulluyum
b:ee babangiller nerden?*
k:babam da istanbullu*
b:dedenin memleket nere peki?*
k:o da istanbullu, onun babası da.*
b:yok mu büyük dedelerden dışardan gelen?*
k:yok. 6 kuşaktır istanbulluyum*
b:anne tarafından da mı yok?**
k:annemin dedeleri selanik göçmeni, 1911-20 arası gelmişler.**
b:aha bak varmış sende göçmenlik*
k:hayır. selaniğe de 93 harbinden sonra istanbul'dan ayrılıp yerleşmişler.**
b:hmm... ispanya'dan gelmelik var o zaman sende?*
k:*hayır. sadece güzel şehrime gelip buraya ayak uydurmaktansa kendi primitif köy kültürünü yanında taşıyan, dünyanın en güzel boğazının her yanına gecekondu dolduran, varoş kültürsüzlüğünde arabesk yaşayan, dünyanın en güzel hattında çalışan vapurda ayakkabılarını çıkartıp parmaklarını karıştıran, önüne gelene "memleketin nire" diye soran öküzlerden nefret eden bir istanbulluyum.**
b:...

defalarca yaşanmıştır, replikler farklı olsa da format her zaman aynıdır.