defne joy foster

katılmış olduğu bir proğramda, çocuğunun cok ağladığını ve neden ağladığına bir türlü anlam veremediğini anlatıyor sürekli ağladığından bahsediyor.
sunucu da çocukların çok küçükken anne babası için ağlayabiliceğinden bahsediyor. defne joy foster ise "evet işte bizemi bişi olucak nedir" diyor yine gülerek...
ölüm, sanırım bir şekilde fark ettiriyor kendini gelmeden önce ama o an, görmek mümkün olmuyor elbette... işte böyle sonradan yazılmışlar, konuşulmuşlar fark ettiriyor... sanki biliyormuş dedirtiyor yada ölüm aslında bilinç altımızda hep var bir şekilde konuşmalarımıza dahil oluyor... yinede insan oğlu için hiç bir zaman olağanlaşmayacak normalleşmicek, yine üzücek, şaşırtıcak her defasında... allah rahmet eylesin. eşine, daha hiç birşeyin belki farkında olmayan evladına, ailesine allah sabırlar versin...

edit: yukarıdaki entryleri şöyle bir okudumda nekadar da çok acımasız, merhametten uzak, insanlıktan nasibini hiç alamamış "insan"lar olduğunu gördüm önce çok kızdım sonra düşündüm dedimki ölüm gibi sizlerde hayatın gerçeğisiniz kötüsünüz ve gerçeksiniz ama bir gün sizde yok olucaksınız o güne dek inşallah iyileşirsiniz...