bugün

sınırsız yaşanan üniversite yıllarını unutulmaz yapan detaylardır. hatırlandıkça insan derinlere dalar.

sabahlara kadar oynan counter turnuvaları

son gün finale çalışma

hocayla geyik yapma

daha neler neler.
yaşarken bıkkınlık veren detaylardır.
ahhh ahhh dedirten yıllardır.

(bkz: rakı şişesinde balık olsam)
son gün finale çalışarak geçilebilecek bölümler için özlenendir. gerisi tabi ki master işkence.
bekar evinin karmaşık, dağınık haline rağmen insana huzur veren o garip duygu.
eshot şöförünün öğrenci kartını sorduğunda cüzdandaki boşluğu hisetmektir.
içilen hiçbir biranın finallerden bir gün önce ders çalışmamak için içilen bira tadını vermemesi.
parasızlık, finale son gece çalışmak, parasızlık, bekar ev hayatı, parasızlık, anketörlük, parasızlık,hocalarla yapılan muhabbetler ve bir de parasızlık...
işsiz olarak geçirilen her dakikanın detayları özletir.
imkanızın olmaması ama mutlu olmanız, paranız yok diye kader rahatlıkla küfür edebilmeniz,sınav haftalarında gece sabahlara kadar ders çalışmanız yakalanmamak için kaçtığınız ev sahibi.
Kış aylarında bu saatlerde her gün çorbacıya giderdik. Çıkışında çay sigara sonra yarın ben gelemem imza atın falan derken sabaha kadar sohbet muhabbet eder sabah sıcak kıymalı kol böreği yemeye giderdik sonra da derse gitmeden uyurduk aq.
Ev arkadaşımla her gece kola, bisküvi, sigara eşliğinde kanıt dizisini izlerdik. O huzuru bulamıyorum.
Evka1 deki Tatari yurdunun kızları..
gecenin bir vakti okul önüne gidip kahve içmek, eve pide döner söylemek, pes oynamak, umarsızca yaşamak...
Ekmek elden su gölden tarzı yaşamim vardı. Okulla ev arasi ,3 dakika sürerdi yürüyerek.
otelde çalışmak.
benim için bir şey değişmedi.
yine çalışmak hep çalışmak.