çocukluğunu özlemeyen insan

çocukluğunu özleyenlere bakıp 'nesini özlüyolar ki' diyen insandır.

bu insana küçükken 'ben büyüycem' dediği zaman 'özlersin ama bu günleri' demiştir büyükleri.

geçmişin çocuğu şimdinin genç adamı da o büyükleri haksız çıkarmanın huzuru içindedir.

'büyüktür bi bildiği vardır elbet' hayır yok efendim. hiç bi halt bilmiyorlar. büyüdüklerinde çocukken yaşananları unutuyorlar. lafa gelince biz giderken onlar geliyodu. siktirsinler gitsinlerdir hiç gelmesinlerdir.

kendimden biliyorum.

zoraki uyku, zoraki sebze yemeği, zoraki ödev yapma, zoraki ders çalışma, zoraki arkadaş edinme, büyüklere zoraki itaat etme gibi bir çok zorlamayı hatırlayarak çocukluğuna özlem duymayan insandır. haklıdır. lakin iş hayatına atıldığında gördüğü tonlarca yavşaklık, ulan keşke büyümeseydim nidalarına neden olabilir. her zaman değil, zaman zaman özlenir çocukluk.

mutlu bir çocukluk geçirmemiş insandır.

Hatırlamak istemediği anılarla dolu çocukluk geçiren insanın yaşadığı durumdur.
Eğer ki çocukluğunuz yeri asla doldurulamayacak anılarla ve kişilerle doluysa, ve o kişiler büyüdüğünüzde hiç gelememecesine gittilerse özlersin, hem de köpek gibi.

(bkz: joker)

büyümek istediğimi söylediğimde o günleri arayacağımı söylüyorlardı. sonuç: aramadım. aranacak ve özlenecek bir tarafı yoktu. ufak tefek bazı anlar özleniyor sadece, o da geri dönsem de hep yapsam boyutunda değil.

90'lı yillarda yaşamamış insandır. Pikacu reisin askerleriyiz.

Düşünecek vakit yoktur ha.