sözlük yazarlarının çocukken çalıştığı işler

Sözlüğümüzün değerli yazarlarının çocuk yaşlardayken çalıştığı ve hayata ilk adımı attığı işlerdir.
Ben 10 yaşındayken şans talih kader kısmet satardım. babam simit sat demişti ama simitçi geldi diye bağıramam diye istememiştim.

Pazarda elma satmak.

En sonunda, mahalladeki maça geç kalıyorum korkusuyla hepsini bedava dağıtıvermiştim.

yazın 2 seçeneğim olurdu:

*ya berberde çalışmak
*ya da terzi olan dedeme yardım ettik.

13 yaşımdayken bir aksesuar atölyesinde işe başlamıştım, yaz tatillerinde çıt çıt, kot düğmesi filan yapıyodum. sonra lisedeyken bi çağrı merkezinde çalıştım.

çekirdek satardım mahalle de turnuva maçları olduğu zaman. yaz aylarında tabi.

bütün mahalle çıkıp maçları izlerdi,

bende paraya para demezdim.

keş derdim.

nakit derdim.

canlı derdim.

ama asla para demezdim...asla...

köy işleri , çay fındık ,e büyüdüm hala çalışıyorum .daha bu sabah 6 ,8 arası fındık toplayıp işe geldim .

5 sene kahvede çalıştım baya baya kahve ocakcısıydım ben ya
Peder beyin esnaflık yapmasından dolayı esnaflıktanda anlarım
1 senede koltuk döşemecesinde çalıştım
Memleketteki fındık bahçelerinden dolayı her türlü bahçe işinden de anlarım
vay be çocukluk çocukluk değil fuzuli amelelikle geçmiş.

is denirmi bilmiyorum ama, bakkalardan salca araklayip bizim orda tost yapan sisman adama satardik.

Tansaştan nazo alıp içecek yapardık, bardağı 50 kuruştan satardık millete. Fazla kişi almazdı hep artar, kalanı biz içerdik. Kazandığımız parayla da gider dondurma alırdık.

Sayılırsa eger ilkokul beşe kadar parayla ödev yapardık.

Pastanecilik, inşaat yapım organizasyon teknikeri(amele), tarla işleri, kiraz toplamak, ziraatcılık, daha aklıma gelmedi.

Fırında kasada durdum. Yaklaşık 3 gün sürdü, sonra uzun süre çalışmadım.

amelelik. evet babamın tarlasında çalışırdım ve arada hala da çalışırım.

bu bir iş değil belki ama anlatmak istiyorum. annem ve babam ayrıldı sonra ilkokul ikinci sınıftan itibaren annem beni yanında pazara götürmeye başladı. Allah' ım o nasıl bir işkenceydi yarabbi. Sabahın yedisinde kaldırırdı beni. yürüyerek anasının nikahındaki pazara götürürdü. sonra o hayvan gibi karpuzu, beş kiloluk patatesi vs. taşıtırdı. eve geldiğimizde hep ellerim patlamış mosmor olmuş olurdu. Ben ağlayınca da evde anneannem bana bağırıp çağırırdı annemle bir olup. Sanki bütün her şeyi sadece ben yiyormuşum gibi " taşımayacaksan yemeyeceksin, zıkkımlanmayı iyi bilirsin" diye. Bazen üstüne tokat yediğim olurdu. Annem babama olan tüm nefretini bana kusardı. Ben ağlarken ellerime bakarken kız kardeşim öglenin on ikisinde gerine gerine yatağından çıkar, alınanları yemeye koyulurdu. Hep onun da gitmeaini istedim. Ama o hiç gitmedi. Çünkü o hep "küçüktü" "narindi". Şimdi üniversiteye gidecek hala en ufak iş yaptırılmaz hanımefendiye. Bu da böyle kötü bir anım.

Bizim Köyde boza sattım.
Çekirdek sattım.

Bozayı annem yapar, çekirdeği de kendimiz kavururduk.

Ticari zekamı ve girişimci kişiliğimi ben hep anama borçluyum.

Tişikkirler.

Beyaz eşya tamircisinde amelelik.

Kırtasiyecilik. Haftada 5 lira alıyordum iyi paraydı.

memlekette fındık ameleliğidir. tabi dedemin tarlasında olduğumuz için bir çuval fındık karşılığı abimle beraber toplardık. çok sıkıcı zamanlardı.

Cok küçükken kardeşimle balon satmıştık. Sonra garsonluk, kasiyerlik, kuaförde yardım olarak devam etti bir de tütüncü maceram oldu. Tabi bunlar 18 yaştan öncesi.

Babamın holdinginde göt büyütüyodum.

otopark mafyasıydım ben.

bir borsacının ofisinde çalışmıştım.

kunduracı ve inönü mahallesinde bizim sokağın kalecisi.

efsane çay dağıtırdım, ölüme beş kala olan teyzeye bile içirirdim.

Köy işleri.
Zordur tavsiye etmem çalışmanızı.