bugün

Bitti şimdi sıra üniversitede, müzik sanat , sevgili, ortam vs diyordum...ne bilelim akp diye bişey gelecekmiş....
yıl 1996 idi, üniversite falan umrum değildi, zaten kazanacak kadar başarılı değildim,
o zamanlar başarı ile kazanılabiliniyordu üniversite.
önüne gelene %25 burs veren köşe başı okullar yoktu.
hemen çalışmak para kazanmak istedim,
bir tek pişmanlığım meslek yada ticaret lisesi bitirseydim idi...
çalıştım bu zamana kadar, sadece askerlik arası verdim ama hep çalıştım.
görsel

esaretten kurtulma hissi ile hayata karşı böyle atarlanmıştım ama sonra o beni laciverde boyadı. lise bitse üniversite var üniversite bitse askerlik var askerlik bitse iş hayatı var..
Toksik seneler bittiği için muhteşem hissediyorum ama bilmiyordum ki sonraki 3 sene dibi göreceğimi. Şu an iyiyim hayatımdan memnunum. Sonunda.
benimki pandemi dönemindeydi diye mezuniyet töreni olamamıştı. olsa güzel olurdu bence ama arkadaşlarımla aram iyi olmasına rağmen okuldan kurtulduğum için sevinmişimdir sanırım. inşallah üniversiteden de mezun olurum bu sene.
içindeki asalakları bir daha görmeyeceğime sevindim sadece, sonra üniversitede de bir ton asalağın içinde buldum kendimi. o da bitince tam zamanlı iş hayatında da asalaklarla doldu etrafım ve yıllar önce ancak o zaman anladım ki asalaklardan asla kurtulamayacaktım...
Muhtemelen hiçbirşey..belki bunda 1.sınıftaki tek "1.sınıf" olmamın rolü vardır.(Kalan herkes çift dikişti) pisliğin cirit attığı bir sınıftı.
berbat bir 2 senelik ortaokul hayatından sonra geçtiğim lise bana ilaç gibi gelmişti. arkadaşlarımı ve öğretmenlerimi çok seviyordum ve güzel anılarım vardı. açıkçası bu samimi ortamı bir daha bulamam dedim ve bir boşluğa düştüm. tahmin ettiğim gibi o samimiyet ve sıcaklığı da bir daha bulamadım.