bir aşkı bitirmek

kürtaj gibi bişi işte. "Doğsaydı bana benzer miydi?" sorusu kadar ağır ve sonuçsuz bir azabı vicdanının derinliklerine ittirmekten başka çare bırakmayan utanılası fiil.

önce büyük büyük düşündüm
sonra büyük büyük yaşadım
ne varsa onlar aldı
şimdi bana ölüm kaldı...

özdemir asaf

elimden gelen bu ben iki kişiyim
çoğalmak neyse ne azalmak zor
birisi seni her an bırakıp gittiğim
öbürü kan gibi tutulmuş seviyor
ağzındaki acı alnındaki çizgiyim
gözlerine kirli bir bulut getirdim
hiçbir sevinç aydınlığı onu silemiyor

elimden gelen bu ben iki kişiyim
birisi kapadığın kapılardan gitmiyor
yağmur yağmaksa o güneş açmaksa o
bir yerin üşüse onun sıcaklığı
öbürü en içten çağrını işitmiyor
alıp tutmaksa o basıp gitmekse o
bakışları kıyısız deniz uzaklığı

elimden gelen bu ben iki kişiyim
ikisi birden çıkmaya uğraşıyor
bilmem ki hangisinden nasıl vazgeçeyim
birisi yeni baştan serüvene başlamış
öbürü silahında son mermiyi sıkıyor
çoğalmak neyse ne azalmak zor.

attila ilhan

verilmesi zor bir karardır. pişmanlıklarıda beraberinde getirir.
aşk hiç bitermi?
kalır dilimizde yinelenen bir şarkıda,
bir okul çıkışında, bir çocuk bakışında,
kalır bir kitapta, bir masal perisinde,
bir hasta odasında, bir gece yarısında,

kalır bir durakta, yırtık bir afişte,
buruk bir gülüşte.

zor bir eylemdir. beraberinde hüzün acı boşluk getirir. ne kadar az veya çok seversen sev adı ayrılık olunca illa ki iz bırakır..

zor bir iş değil isteyen için istedikten sonra.

Bitmez bitmesin.

düzeleceğine, normalleşeceğine dair umudun bittiğinde kendiliğinden gerçekleşir.

düzeleceğine, normalleşeceğine dair umudun bittiğinde kendiliğinden gerçekleşir.