kendi mistik imgeleminde otlayan yalnız öküz

birden titremeye başladı, dişleri birbirine vuruyordu, üşüdüğünden mi titriyordu yoksa ağladığından mı bilinmez ama şu bir gerçek ki, küçücük dünyada kocaman bir öküz olarak, çıkıp aydan baksalar görünüyordu...

aklında küçülenler, omuzlarında büyüyünce, toynakları bastığı yere adeta saplandı, bulutlar birbirlerine koşar gibi sarıldılar, karanlık kapladı her yanı ve o, yağmurla birlikte titreyerek boşaldı...

sessizce değil, böğüre böğüre ağlıyordu artık.

öküzdü nihayetinde, ıslak karanlıkta, gözyaşları yağmurdan sağanak bir öküz...