90 larda çocuk olmak

aslında sonu olmayan söz öbeğidir. her nesil bir şekilde kendi çocukluğuna dair bir özlemini belirtecektir. 81 doğumlu biri olarak, annemlerden 60'ları dinlemek, bizzat 80 leri yaşamak şansını yakaladım. biz kendi çocukluğumuzu anlatırken, voltranlar, bakır tellerden yaptığımız arabalardan, susam sokağından, kara şimşekten, babaanneyle seyredilen yalan rüzgarından, bandıra bandıra ye şarkılarından bahsederken, bizim çocuklarımız da belki, kendi çocuklarına pokemonları, popstar yarışmalarını, saçma sapan dizileri anlatacaklar. ama 80ler kadar güzel olur mu bilemem.

eskiden hayal gücümüz vardı, kimimiz voltran'ı oluştururdu arkadaşlar arasında, kimisi kurabiye canavarı olurdu kendi iç dünyasında, oysaki şu an, teknoloji tüm hayal gücümüzü silmek üzere biz dahil. çocuklar artık bildiğimiz çocuklar olmaktan çıktı, sadece küçük görünümlü yetişkinler halini aldılar. sanırım 2000ler diğer yıllara göre biraz farklı anılacak.