sözlük yazarlarının itirafları

Ve birileri var sözlük. Hiç anlayamadığım. Birine ilk kez sadece düşüncelerine değer vererek ulaşırsın ama çaba sarfederek yani. Kendin bile inanmazsın yaptığına. Çaba bitmez istedikçe ister, yeterki inansın dersin. Çünkü çok güven vermiştir sana öyle böyle değil.. Sırf onun için sadece onun için hayatında yapmadığın salakça şeyler yaparsın.. Yetmez.. Güvenin azalır bırakır gidersin. Orada öylece kalmalı mevzu belki de dersin..
Belki daha anlamlı olur diye (ki haklı olduğun daha sonra çıkacaktır.)
Sonra ulaşır sana bi şekilde diller döker, kader ya işte belki bugün hala farkında olmayacağın yazıyı o gün göresin tutar..

inanmaya başlarsın bu defa o çabalamış dersin.. Gerçekten çabalamıştır çünkü.. Öylesine mutlusundur ki her geçen gün her anını onunla paylaşırsın hatta o kadar çok paylaşırsın ki.. Tuttuğu takıma kadar, yapılmayacak türlü şebeklikler yaparsın.. Ve gittiğin her yere onla gitmek istersin hayalini kurarsın, yetmez söylersin..
Derken adamın içinde o kocaman ruhsuz canavar nükseder.. Bambaşka biri olur karanlık kocaman ve ürkünç bişey olur, gözlerin büyür her cümlesinde..

inanamazsın.. Gözyaşı dökersin ona değil,, haksızlığa.. Yaptığı yanlışı ağzından dökülen saçma sözlerin hesabını sorduğun an tümüyle sana yükler.. Anlarsın aslında bu bir savunma mekanizmasıdır.. Ama üzülürsün işte.. Canın yanar, o kadar güvendiğine. Ve söylediği her şeyi göğe gönderirsin.. Günahını aldı diye.. And olsun ki almıştır.. Olsundur.. Elbet bir gün bir yerlerde anlar nasılsa.. Attığı ve kalbini kanattığı her ok için canı sağolsundur.. Kim ne yaşattıysa ve bu hale getirdiyse, kim böyle düşünmesine neden olduysa onların vebalidir..
Ama sen artık bir şeyden eminsindir.. Allah ondan razı olsundur.. Kimseye güvenmemeyi öğretmiştir,, hem hiçkimseye...