ben babamı özledim

Babasından nefret eden (ya da ona bakınca hiçbir duygu içine giremeyen) bir insanın sözü.

Ben babamı özledim. "Babam olan insanı". Orada, tam karşımda, bir yabancı gibi duran ve çatık kaşları ile birlikte bana bakan o adamı değil. Ayrılalı çok vakit olmasa da yıllar geçmiş gibi geliyor böyle olunca insana...
Unutuyor içinde kalanları,ukteleri, insanların yaşattıklarını. Yine içinde bulunduğu bu ev onu boğazından sıkıyor. Yine bir yerlere kaçıp kurtulmak istiyor. Üstelik artık kaçıp kurtulabileceği bir okul, bir kütüphane , bir "babama göre evden çıkmak için uygun yerler"i de bu kadar eski tarihlerde bırakmışken.

Yine aynı kişilik, yine aynı bakışlar yine aynı tavır yine Yıldıran o mesafe.
Aslında hiçbir şey değişmedi. Her şey, herkes aynı. Odam bile aynı ben gittikten sonra. Hatta babam diye seslendiğim o insana bakınca bir "baba" görmemek bile aynı.

Ama işte... Ben babamı özledim. "Baba" kavramı içindeki o insanı.

Tanım: Babalık vasfına ulaşan insanları özlemektir.