yazarların en çok korktuğu an

içmişim. ama öyle böyle değil. Beşiktaş sahilde başlayan serüven, önce acil servis olmak üzere öyle bi yerde bitti ki aklım çıktı. hatırladığım tek şey -ben süreceğim- diye direndiğim vapura binmek. uyandım. sol kol üstüne yan yatıyorum. ayaklarım da dizlerden kırık. cenin pozisyonu gibi. gözümü açtım karanlık çok az bi ışık var. ayaklarımı ileri itiyorum gitmiyor. darbeler hızlandı. ayağımın bitiminde her ne varsa kırmak üzereyim. üstümdeki beyaz örtüyü kefen sandım. çıldırıyorum amk. sonra bi ses.

-abi, abi dur.
+sen kimsin?
-benim ya ufuk.
+neredeyiz lan.
-Şevket abinin arabada. çok içtin gece. eve götüremedik. iyi misin?
+başka örtü yok muydu amk?

kalktım oturdum koltukta. bi sigara yaktım, yaşamaya devam ettiğim için.