ben bu yazıyı sana yazdım

sana yazıp yazıp sildiklerimi yazabilmek için boş bi defter aradım durdum sabahtan beri. sana yazdığımda görmezden gelip kalbimi parça parça ediyorsun çünkü. ki istediğin de bu zaten, anlıyorum ve sana kızamıyorum da. sadece hiç olmaması gereken şeyler olduğunu bunları hak etmediğimizi her şeyin yoluna gireceğini söyleyip duruyorum. senin yerinde kim olsa senin yaptığıni yapardı zaten. neyse sonunda boş olmasa da yazılabilir bir defter bir de kapağı kırık kalem bulup yazmaya başlıyorum. evet defterden medet umuyorum belki. çünkü sana kendimi ifade edemiyorum. kulak vermiyorsun kalbimin sesine. duymak istemiyorum diyip duruyorsun. belki defter acır halime belki bi mucize düşer başına bir güvercinin kanadından ve beni sevdiğini hatırlarsın diyorum. kendimi bu hallere düşüren benim bunu kabul edebiliyorum ama bu kadar acımasız olmanı hiç anlayamıyorum. sana acı içinde gözlerim dolu halde soylediklerimi umursamamanı anlamlandıramıyorum. bir gün sonra bulusacakken, gözlerini doyasıya seyredip kokunu oksijen niyetine içime çekecekken, bitti dediğine inanmıyorum. tamam hepimiz hak etmediğimiz hayatlar yaşıyoruz ama böylesi bir acıyı kalbimin ortasına bırakıp gitmene anlam veremiyorum.kadere inanıyorum, belki diyorum bir gün bu defter bir şekilde eline geçer ve benim gibi hissedebilirsin. Yoruldum, tükendi kelimelerim. her şey için özür dilerim.