hatırlatmayın bana susun

Hatırlatmayın. ben cocuklugumu babam öldügünde denizin derinliklerine gömdüm her seferinde cocuk olmamı istemeyin benden.. her cocuk olduğumda babağımı kaybettiğim gelir aklıma ben cocuk olmayı sevmiyorum hep bi kayıp geliyor aklıma ben ne yapsam bilemiyorum her zamam. siz bakayın bana ben cocuk olamıyorum diye oyunda oynayamam sanmayın sustuğumda bi kenarda oturduğumda sormayın bana neyin vardiye ben buyum işte ben hep bu oldum izledim cocukları seyrettim onları. beni sevenleri kaybetmeyi sevmiyorum. kaybettim cok insanı ya ben hata yaptım yada onlar gitti benden. ilk babamı kaybettim ben küçüktüm pek bilmem hatırlamam babamı. sonra sevketi kaybettim o hayattan sıkılmış ölmek istemiş ve kendisi yaptı bunu. sonra eski çalıştığım yerde en sevdiğim ustamı abimi kaybettim o kredi borçlarından ailesine bakamadığı için gitmek istedi. sonra en yakın dostumu CENK kaybettim. o yaşamayı severdi. onu benden annesinden ablasından nişanlısından aldılar. bıçaklayarak öldürdüler. hiç cocukluk yaşayamadım hep bi kayıp vardı cünkü cocukluğumu yaşamak istediğim zamanda oldu ama gördümki ben cocukluğumu yaşamak istedikce bişeyleri kaybettim değer verdiğim herseyi herkezi kaybettim o yüzden bana hatırlatmayın susun ben çocuk olamam benim olabilicek bi cocukluğum yok cünkü. cocuk olmak istediğimde sevgim ağır geldi. onu kaybettim. Çocuk olamam cünkü korkuyorum Annem kaldı sadece yanımda onuda kaybetmekten korkuyorum cünkü onuda kaybedersem sığınacak hiç bi kapım kalmıyor. cocuk olamam ben. o yüzden hatırlatmıyın bana susun....