ben bu yazıyı dedeme yazdım

Yoktun. Hiç olmadın, hiç sana dede diyemedim, ne ellerimden tutup luna parka götürdün beni, ne bakkal dan bana cips aldın. Babamı da adam gibi yetiştirmediğin belli ki o da beni dişçi den başka bir yere götürmedi.

yoktun. Anlıyorum belki seninde deden yoktu, sen de benim gibiydin. Suçlamıyorum yalnış anlama, ama olmalıydın. Kar yağdığında seninle kar topu oynamak isterdim mesela. yada beni bir yerlere götürürdün, bana birşeyler alırdın. ne bileyim.. ve ben bilmeliydim benim bir dedem var ve beni seviyor demeliydim. diyemedim.

Yoktun. Ben dedesiz büyüdüm dede. ben beni annemden, beni babamdam koruyacak bir varlıktan yoksun büyüdüm. Horlandım, ayıplandım, yoklandım ve yok sayıldım. Olsaydın kimse beni yok sayamazdı. Kalın bir zırh gibi sarardın beni. Kimse sokulamazdı yanıma ve kimse zarar veremezdi çocuk benliğime.

Yoktun.. Etrafımdaki çocukların da dedesi olmasaydı belki affederdim seni. Onlarda benim gibi tatillerinde dedelerinin yanına gitmeselerdi, ya da onlarda benim gibi yazlıkta ki dedelerinle beraber yüzmeselerdi serin denizlerde, yada ellerinden tutup luna parka gittiklerini görmeseydim, bana bak bu oyuncağımı dedem aldı demeselerdi, ben babamdan çoğu gün bir simit parası bile alamazken, onlar bana dedelerinin verdiği ekstra harçlıklarını özendirerek göstermeselerdi, pazartesi günleri ben dün bütün gün dedemleydim, her yere gittik. Şöyle eğlendik, böyle eğlendik demeselerdi belki affederdim...

Yoktun..

Affetmiyorum seni. Beni tanımadan öldüğün için, Benimle hiç tatil geçirmediğin için..

Affetmiyorum seni, bana cips almadığın için. Beni bakkala götürmediğin için

Affetmiyorum seni, ellerimden tutmadığın için..

Affetmiyorum seni, bana harçlık vermediğin için..

Affetmiyorum seni, beni korumadığın için, kendine iyi bakmadığın için, beni görmediğin için... Görmeye yetecek kadar yaşayamadığın için... içimden seni affetmek gelmiyor...

Yinede rahat uyu... Toprağın bol olsun... Bende seni görmedim, lanet olsun..
edit: imla