bugün

yemeklerin en güzel yerini sona bırakmak ve yavaş yavaş yemek kimileri için vazgeçilmez bir zevktir, alışkanlıktır. yemeğin etli kısmını, tatlının çikolatalı yerini, meyvenin en tatlı kısmını sona bırakırsınız ve yediğinizin tam olarak lezzetini ancak bu şekilde alabilirsiniz. denemeyenler mutlaka denemelidir bu hazzı.
ekmeğin çıtır kısmını bırakmak, ya da mandalinaları teker teker soyup ardından en ekşisinden tatlısına doğru yemek de böyledir. ama uyanık bir kuzen ya da huyunuzu bilen muzur bir kişi tarafından kapılması ve önünüzde lüpletilmesi de olasıdır.
yemekten sonra ağzınızda kalmasını istediğiniz tada göre yemek yeme eylemi. amma ve lakin anneniz tabağınızı çok doldurduysa ve en sona en güzeli sakladıysanız, yemeğin en güzel kısmı sizin midenizde yer kalmadığı için tabkta boynu bükük kalacaktır.
o son lokmanın tadı akıllardan asla silinmez.
ben de yapardım küçükken bunu: amacım ağzımda daha çok sevdiğim yemeğinin tadının kalmasıydı.
çok mu başarılıydı bu eylem? maalesef hayır.
Çocukken çok yaparım.Ne zaman hızlı yemek zorunda kaldım ki bu zevkte son buldu.Öğrencilik hayatında tenefüste okul kantininde yapılmıyor tabi bunlar.
küçük kardeşinizin ya da beraber yemek yediğiniz patavatsız insanın o son final lokmasını isteyeceğini ve vermek zorunda kalma ihtimalini göze almaktır.
agızda kalması istenen tadı sona bırakmaktır.
(bkz: tadın kaldı)
genelde etli, kaşarlı, kremalı kısım bırakılır.. milliyetçilik yapmak gibi olmasın, tipik türk davranışıdır..
hemen hemen herkesin yaptığı bir alışkanlıktır. yemeğin en sonuna en tatlı yerini tadını çıkararak yemek istersin fakat o ana kadar miğdende pek de bir yer kalmadığı için genelde hiç istediğin gibi olmaz. ama bir türlü bunu yapmaktanda vazgeçemezsin.
yemeğin sonuna gelmeden doyarsanız hayatınızın yıkıldığı, artık dünyaya farklı bir gözle bakmanıza sebebiyet veren durumdur.