konserde telefonla konuşmaya çalışmak

başlı başına bir dramdır. ne sizi arayan kişinin sesini duyarsınız, ne sesinizi duyurabilirsiniz.
son sesinizle bağırırsınız lakin sesiniz bir fısıltı gibi çıkar.
gözlemlerime göre telefonu ağzınızın içine sokmakta bir işe yaramıyor.
ya mesaj atın ya da bu sevdadan vaz geçin, eve gidince ararsınız.

boşa uğraştır.

işkence.

sonra konuşalım deyip kapatmak en mantıklısı. lakin eğer konuştuğunuz kişi de oradaysa ve birbirinizi bulmaya çalışıyorsanız çok kolay gelsin.

yere oturup ses dalgalarından kaçmaya çalışmaktır. başarı oranı gerçekten düşüktür.

birde bunun bak ben falancanın konserindeyim diyip, önce şarkı dinletmek sonra da konuşmak isteyeni vardır ki, iki taraf içinde eziyet olsada, vardır böyle aktivite sevenler.

(bkz: beyhude çabalar)