bugunlerde hayat cok zor

Bugünlerde hayat çok zor...
Bir keşmekeşin içindeyim. istemediğim, benden/bizden uzak olsun dediğim herşey burnumun ucunda bitiyor birer birer. Bu karabasandan ne zaman uyanacağım, bu günler ne zaman bitecek ve ben en az hasarı alarak nasıl çıkacağım bu saçmalığın içinden ben de bilmiyorum.
Bu acımasız hayatın yaratmış olduğu hüzün geçmiyor. Nasıl bir son bu? Ya da neyin başlangıcı ben çözemedim.
Pek iyi değilim, iyi de hissetmiyorum zaten. Hep bir huzursuzluk, hep bir sığamamazlık kabına halim var. Kaybolmak ve hiçbirşeyi düşünmemek istiyorum...olmuyor. aklımın bir ucunda olduğu gibi duruyor en yalın haliyle bu keder. Ben uzaklaşmak istedikçe, o beni tekrar sarıyor. Bu kez daha da sıkıca... kurtulamıyorum elinden.
herzaman "sabret, bu günler de geçecektir. herşey yoluna girecektir." diyen sen; izliyor musun şimdi bizi gökyüzünden?
isyanım kadere, bu karşı koyamadığım, elimi kolumu bağlayan ecele!
Keşke uzak dursaydın bizden...

(bkz: hey dostum sen bir balığa çık istersen) *