anneanne evi kokusu

(bkz: sigara böreği)

en güzel kokan ev'dir anneanne evi.

tarhana, yayla ve bilimum çorbalar kokar genelde.
(bkz: yerim anneannemi)

mutluluğun, sevginin ve samimiyetin kokusu. güvende hissetmenin kokusu. dünyadaki az kalan güzel şeylerden bir tanesi.

güzel kokarmış... tiner kokarmış ziyadesiyle, yağlı boya kokarmış, sonra şeker kokarmış, bi de peynirli börek kokarmış. sonra astım ilacı kokarmış o tüp şeklinde olanlardan. sonra bigün biri pencereyi açmış tüm kokular uçup gitmiş...

anneannenin yıkadığı kıyafetlerin üstüne siner..o evden ayrılınca koklarsın, pislenip kokusu gitmesin diye son ana kadar giymezsin o kıyafetleri..anneanne evinden gelen her eşya da o koku vardır..kendi evne geldikten bi süre sonra daha devam eder ama sonra yiter gider..nasıl olur da yıllardır aynı koku saklı kalır o evde?her bayram her tatil gittiğinde açılan kapıdan içeri anneannenin kollarına doğru atılırken hem o hem de ev yine o özlediğim sana güven veren kokuya bezenmiştir..

sabah yeni yapılmış gözleme ve hiç bitmiyecekmiş gibi mükemmel kokan tereyağı ömrümü uzatan mükemmel karışım. özlediğim tek koku nerdeyse.

herkesin anneannesinin evinin bahçesi yoktur elbette ama çiçek kokuları ve meyve kokuları eksik olmaz bu evlerden.bi de buram burm lezzetli yemek kokuları.dolapta ve sandıkta itinayla muhafaza edilen eşyalardan yükselen naftalin kokusu, tarifsiz bir huzura neden olur.kendizi güvende hissedersiniz.

peynirli gözleme,pırasalı börek ,ev ekmegi kokusu.

tereyağı kokardı, tavada eritilmiş tereyağı. birazdan üzerine eklenecek pirinçle pilav ya da köy peyniri ile tavalanmış peynir yeme ihtimalin olduğunu anlar sevindirik olursun.

çok farklı, huzurlu bir koku. yılların, hasretlerin, sevinçlerin, kalabalık ve yalnız günlerin, sevgiyle, sabırla pişirilen yemeklerin kokusudur. anneannenin gül kokusudur. tertemiz kokudur. bazen beyaz sabun gibi bazen pembe vernel bazen sadece anneanne gibi.

bütün anneannelerin evi hangi ısıtma sistemini kullanırsa kullansın daima sıcaktır ve kendine has o kokusu hiç geçmeyecektir.

yeni alınmış çamaşır gibi kokar .

mis gibi tereyağlı pilav kokar.

düşünüyorum da, anneannemlerin duvarlarına sinmiş bir koku vardı. ilginç ve hoş bir kokuydu. bir tek o evde rastlayabilirdim. bir süre sonra zaman zaman yatağımda duvara yapışmış yatarken bizim duvarda da o kokuyu hissediyorum. iyice yaklaşıp duvarı koklamama rağmen bir süre sonra koku kayboluyor.

anı kokar, hastalık kokar, eşyaların yeri hiç değişmediği gibi kokusuda değişmezdi.
meyersem ev anneanne kokuyormuş. o gidince hepsi gitti.

adamın burnunun direğinde inceden bi sızı bırakan, unutulmayacak ve hatıralarla süslenmiş bir kokudur.

anneannemin evinin kokusu anneannem kokuyor benim hala... nasıl sinmişsin, nasıl sen olmuşsun o evde? her gidişimde, evin önünde ayakkabılarımı çıkartırken yüreğime dolarken o kokun, içimde garip bi titremeyle birlikte senin sevgi dolu sesini duyuyor gibi oluyorum. bir yanda 3 kızın senin isteğin üzerine etli yaprak sarması yaparken, geleneksel erzincan yemeklerinden biri olan un çorbasının da kokusu geliyor mutfaktan.

sesini duyar gibi oluyorum... son zamanlarda yürümekte zorlandığın için genelde oturduğun, sarı kılıflı koltuğundan sesleniyorsun:

- hoşgeldin yavrum benim. kusura bakma, kalkamıyorum evladım.
+ ya anane aşk olsun, ne kalkıcaksın. tabii ki de otur. olur mu öyle şey?

kalkma anneanne, kalkma. sen orada otur da, kalkmasan da olurdu. mahcup mahcup bakıyordun bir de yüzüme. ben gelmişim diye kalkıp "hoşgeldin" diyemedin diye. sen böyle bi terbiyeyle büyümüş bi insandın çünkü. senin yaşıtlarını görüyorum bazen. 75'lik teyzeler filan... onlar senin gibi değiller. olmalarını beklemiyorum ama sen, kendinden küçüklere bile böyle saygılıydın. sevgi doluydun işte.

"yavrumun yavrusu canımm" diyip sıkarken bir seferinde gerçekten canımı acıtmıştın ve ben sana "ya anane yavaş olsana, kemiklerimi çatırdattın ya" demiştim. kafanı yana çevirip mahcup bi ifadeyle "ama ben seni çok seviyorum aşkım. özür dilerim." demiştin. sonra "ya anane ne özür diliyosun. bende seni seviyorum tabii ki de, sakin ol. asıl ben özür dilerim, birden ani tepki verdim." diyip gülmüştüm buruk bi şekilde. sonra da odaya geçip ağlamıştım seni kırdım diye. ne öküzüm ama dimi? sen öyle çok seviyordun ki ne kadar sıkı sarıldığını bilmiyordun oysa ki.

şu 24 senelik hayatımda, yemin ederim ki bu kadar salt sevgi dolu bi insan görmedim anneannem kadar. bu yüzden, evinin kokusu da onun sevgisini, sıcaklığını, severken ki kontrolsüz tavrını hatırlatıyor bana. her ne olursa olsun, koşulsuzca yeniden sevebiliyordu benim anneannem. hiç, hayata küsmemişti. halbu ki hayat, ona çok büyük acılar yaşatmıştı. anne babasını tanımamıştı. babaannesi büyütmüştü onu. 13-14 yaşında evlenmişti. adet olmanın ne olduğunu da bilmiyordu. dünyaya gelmiş 7-8 aylık bebeğini kaybetmişti. 27 yaşındaki oğlunu erzincan depreminde kaybetmişti. istanbul'a göç ettiklerinde yaşadığı geçim sıkıntısından dolayı evlere gündeliğe giderek, eşine destek olmaya çalışan bi kadındı. güçlü bi kadındı. kadın gibi kadındı. tökezlediğinde kalkıp dizlerine giren taşları elinde sıyırıp, acıya rağmen yüzündeki müthiş gülümseme ile acıya meydan okurcasına koşarak oyuna yeniden dahil olan bir çocuk gibiydi o.

sen gittiğinde hep oturduğun koltuğa kapanıp deli gibi koklamıştım. sana ait bir şeylere yakın olmak istiyordum. sonra odana gidip talan etmiştim bir eşyanı bulabilmek için. son taktığın tülbentini almış ve gömülmüştüm saatlerce. bir de tülbentinde, kar tanesi gibi birkaç saç telin kalmıştı. şimdi tülbentin bende. kokusu gitmesin diye cam bir kavanozun içine koydum. dolabımın bir köşesinde saklıyorum. seni özlediğim her an, aklıma düştüğün ve ağlayarak uyandığım her gece, yanımdaymışsın gibi o nesneye saldırıyorum şuursuzca.

sen, sensiz kalmak nedir bilmiyorsun. elime sımsıkı sarıldın ve "söz ver bana anneanne. iyi olacaksın tamam mı?" dediğimde kafanı sallamıştın evet der gibi. sonra gittin ama... o evin kokusundan hiç gitmedin. hala her yerdesin. sen kokuyor her yeri o evin.

ama sen yoksun ya işte... biraz eksik gibi sanki anneanne.

Hastane kokusuyla Tütün kolanyasının karışımı kokan koku.

bir oda vardır o evde, bu koku da en çok o odada duyulur... hep düzenli duran bir yatak, yatağın başucunda bir komodin. komodinin çekmecelerinde ne işe yaradığı bilinmeyen ufak tefek şeyler, belki yarısı bitmiş haplar ve boş ilaç kutuları... ama hep naftalin kokar bu çekmece. kaynağı bilinmez, ama bir yerde vardır o naftalin. güven verir insana, geçmiş günleri hatırlatır size kaç yaşında olursanız olun. bu kokuyu ilk keşfettiğimde en fazla 5-6 yaşlarında olmalıydım, yine de geçmişten izler taşıdığını fark etmiştim.

hiç değişmeyen, büyüklere çocukluğunu hatırlatan sevgi dolu yuvadır.

naftalin kokar.

(bkz: rutubet) (bkz: çürümüş tahta) (bkz: tütün kolonyası)*

huzur da kokar. internet yok diye üzülmez kimse o evde. telefonda çok iyi çekmez zaten. anneanne ne yapsın ki uyduyu, o yüzden tv de çekmez çok fazla. kömürün, odunun kokusu, ayaklarını uzatarak içtiğin çayın kokusu, süperdir lan. yarın haftasonu, gidilebilir.

rutubet ve sigara kokardı.

ecza deposu gibi kokuyor, babaannemin evinden hiç bahsetmeyeyim