muhammed olsa sivas katliamına dur derdi

eğer ki yaşasaydı mezhep olayı olmazdı zaten koç.

hayvanlarin sözlükte başlık açabildiginin mucizesine tanıklık ediyoruz Sayın sözlük yazarları. kendini melek diğer insanları katil zanneden hayvandan daha aşağılık bir varlik konumunda ama olsun. birde yazmayı öğrenmiş ki ilk sözcükleri gül yüzlü rahmet timsali adına kurban olunacak* peygambere saygısızlık yapabilmekte.

evet insan yakanlar cezalandirilsin ama bu faşistler de cezalandirilsin.

(bkz: site yönetimi nerede)

ibn teymiyye mevzuya şöyle yaklaşıyor:

bilindiği gibi râfızîler -allah müstehaklarını versin ashab -radiyallahu anhum-’a dil uzatırlar, onlara lanet okurlar. hatta onların bazılarını ya da hepsini tekfir dahi ederler. onların büyük çoğunluğu ise ashabın çoğuna ve halifelere dil uzatmakla, birlikte ali ve onun çocukları hususunda aşırıya gider, onların ilâhlıklarına inanırlar. bunlar önceleri yahudi olan, sonradan islam’a girip, müslümanlara ve islam’a kötülük yapmak maksadını güden abdullah b. sebe’in önderliğinde ali -radıyallahu anh-’ın hayatında ortaya çıkmışlardır.  nitekim daha önceden yahudiler de hristiyanlığa karşı böyle tuzaklar kurmuş ve hristiyanlığı ifsad etmişlerdi. ali -radıyallahu anh- bunları fitnelerin sonunu getirmek maksadı ile ateş ile yakarak cezalandırmıştır. bu hususta onun şöyle dediği rivayet edilmiştir:  "ben işin oldukça münker (kötü ve benzeri görülmedik) bir iş olduğunu görünce, ateşimi yaktım ve kumber (kamber)’i çağırdım."   (hafız ibn hacer’in, fethu’l-barî, xii, 270’de hasen kabul ettiği bir senedde bu haber varid olmuştur. hz. ali’nin onları yaktığına dair haber de sahih-i buharî’de ikrime’den gelen rivayetle sabittir. şöyle demektedir: “ali (r.a)’a bazı zındıklar getirildi. o da onları yaktı.” bu husus ibn abbas’a ulaşınca şöyle dedi: ben olsaydım, onları yakmazdım. çünkü rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem-: “allah’ın azabı ile azablandırmayınız” demiştir. ancak onları öldürürdüm. çünkü rasûlullah -sallallahu aleyhi vesellem: “dinini değiştireni öldürünüz” diye buyurmuştur.” (fethu’l-barî, xii, 267)