kimsesiz bir şiirdin

Kimsesiz bir şiirdin
Yalnızlığın ürkütürdü deniz kuşlarını
Çoğaldığında oldu
Sayfalarını alıp koparttığım zamanlarda
Yazısız bir şiirdin
"hayatında beyaz bir sayfa aç"
ucuz temennisi gibi
Açılan her sayfanın arasında bir gül kuruturdun
Mendil düşürürdün yere,
uzanıp almam için
Şiirini düşürdün birgün
Ölü bedeni ağır olur derler ya,
tutup kaldıramadım
Üzerine beni yazmıştın çünkü
Senin kimsesizliğin bedenimden

Elin sol göğsüne gittiğinde,
yanma hissediyor musun hala?
Doktor kalbin yorgun demişti
Sen gülmüştün hafifçe
Ben aldım gülümsemeni,
kendi dudaklarıma yerleştirdim
Sen, tek sahip olduğum o deyip,
çekip aldın tekrar
Senin kimsesizliğin cimriliğinden

Beni sevmezsen, insan olmam derdin
Seni sevdim, insan olmadım
insan olmak zordu bir kimsesize
Bir oda, bir salon evi vardı şiirinin
iki kişinin sığması zordu
Ben kendime yer açtıkça,
sen küçüldün
O küçücük yerde kaybettim seni
Saklambaçımdın
Üçe kadar saydım
Elma dedim çıkmadın
Anladım
Senin kimsesizliğin korkaklığından

Uzat elini
Avucum esaret değil
Elim bereket
Çık saklandığın yerden
Bütün sobelerimi sandığa kilitledim
Söz elma da demeyeceğim
Isınmış bir şiir olacağım
Kalemin alev bile alacak
Bir gülüşüm yetecek
Senden gülüş bile çalmayacağım söz.
Bak bunların hepsi olacak,
yeter ki sen çık!
Kimsesize şiirler yazasım yok artık
Kimsesiz bir şiire yazılasım var...

Deniz Zeynep Altın